« »
 
[]« Tufa » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 8, col. 204c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/TUFA
TUFA, Genus vexilli apud Romanos, ex confertis plumarum globis. Vegetius lib. 3. cap. 5 :
Muta signa sunt, aquilæ, dracones, vexilla, flammulæ, Tufæ, pinnæ.
Beda lib. 2. Hist. Angl. cap. 16. et ex eo Henricus Huntindon. lib. 2. pag. 316 :
Ubique autem ante Regem (Edwinum) vexilla gestabantur, nec non per plateas illud genus vexilli, quod Romani Tufam (al. Tuffam) vocant, Angli Tuf appellant, ante eum ubilibet ferri solebat.
Byzantini etiam Scriptores τοῦφαν appellarunt apicem, qui galeæ imminet, ut Zonaras in Basilio, et Leo Grammaticus in Theophilo Imp. cum de Justiniani statua in Augustæo verba faciunt. Ita nostri vocem hanc usurparunt. Charta vernacula sub Ricardo II. Rege Angliæ, descripta ab Edw. Bysseo : .....
Que Jeo Gervais de Clifton Chevalier aye donnée, grantée, et par ceste ma præsente charte confirmée à mon bien aymé Richard de Bevercotes, un heaume, c'est assavoir une Tuffe de plume, la moitié, c'est-à-dire par amont de plume noire, et l'autre moitié, c'est-àdire par aval de plume blanche, à avoir et tenir ladite heaume, etc
. Vide a nobis observata ad Joinvillam Dissert. 24. pag. 292. Glossar. mediæ Græcit. v. Τοῦφα col. 1592. d. et Lexicon Milit. Caroli de Aquino.
P. Carpentier, 1766.
Nostris Toffel alias, pro Touffe, Congeries herbarum, aliarumve rerum. Lit. remiss. ann. 1420. in Reg. 171. Chartoph. reg. ch. 197 :
Le suppliant s'approucha desdiz enfans pour les ortier, et en prist un qu'il getta en un Toffel d'ortyes.