« »
 
[]« 1 vallo » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 8, col. 239c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/VALLO1
1. VALLO, Vallis, Vallone Italis, nostris Valon. Charta ann. circ. 1063. ex Schedis Præs. Mazaugues :
Usque ad flumen aquæ et usque ad Vallonem, qui vocatur [] de Lantrico.
Infra :
Dedimus etiam Vallonem ipsam, per quam cucurrit fons de Guirarda.
Occurrit in Chartis Italicis apud Ughellum tom. 7. Italiæ sacræ pagin. 109. 126. tom. 8. pag. 140. 361. et apud Rocchum Pirrum tom. 1. Notit. Sicul. pag. 311.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Vallonus, Eodem intellectu. Charta Gaufridi de Signa dom. de Neaulles diœc. Tolon. ann. 1285 :
Et quandam aliam terram quæ est in Vallono Ferrani, etc. De Vallono qui dicitur Bojarol,
in Charta ann. 1258. ex Tabul. S. Victoris Massil.
Valloncellus, Valliculus, in Charta Roberti Comitis Montis Scabiosi ann. 1068. et apud eumdem Ughellum tom. 7. pag. 196. Adde pag. 361. MS :
Gironville est fermée en un Vaucel,
Sur une roche qui fu del tans Abel.