« »
 
[]« Vanitare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 8, col. 242a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/VANITARE
VANITARE, Vanizare. Jo. de Janua :
Vanitare, vanitatem dicere, vel vanitando laudare.
Unde nostris Vanter, se vanter. S. Augustinus lib. de Quantit. animæ cap. 33 :
Vanitas est fallacia, Vanitantes autem vel falsi, vel fallentes, vel utrique intelliguntur.
S. Bernardus de Morib. Episc. cap. 2 :
Et nos Vanitando peritis, et nos spoliando perimitis.
Gozechini Epist. apud Mabill. tom. 4. Analect. pag. 366 :
Ergo arguis in me levitatem Vanitantis animi, qui velut hac illac fluitans vacare desideret, et gloriolari, pro eo quod Leogium nostrum tantopere laudaverim.
Gloss. Lat. Gall. Sangerm. : Vanitare, dire vanité, vanter, ou en vanteur loer.
Vanizare dixit Ivo Carnotensis Epist. 66 :
De vestra benevolentia plus justo præsumentes, Vanizando dicunt, quod juxta petitionem Turonensis Archiepiscopi, eum consecrabitis, etc.
Vide Ægid. Menagium et Oct. Ferrarium in Vantare.