VETATUM, seu Vetitum, Locus, ager, pratum, vel silva ubi pascua seu animalia immittere, vel aliud quidpiam facere, quod iis noceat, non licet. Fori seu Consuetudines Jaccæ in Aragonia :

Ganata cum descenderint, nullus audeat furari, vel rapere, vel pignorare ulla occasione, et non jaceant in Vetatis Militum.

Charta Sanctii Ramirezii Regis Aragonum apud Martinezium in Hist. Pinnatensi lib. 3. cap. 27 :

Ipsi vero habeant Vetatos suos in omnibus decaniis suis, et in omni loco, ubi ipsi habuerint aliquid facere, ut nullus sit ausus pascere vel intrare absque eorum licentia neque ego : quod si fecerint, accipiant carnale.

Alia Garsiæ Regis Navarræ apud Sandovallium in Episcopis Pampilonensib. pag. 70 :

Et de illa arca de Verosain, usque ad Pelagum rotundum de Anoz, sit defensum et Vetatum tam aquarum quam terræ, etc.

Observantiæ Regni Aragon. lib. 7. tit. de Pascuis, § 9 :

Si habeo hæreditatem in aliquo loco, in quo non habitem, non possum illam hæreditatem Vetare, sic quod non possint ibi depascere ganata illorum habitantium ibi, nec possum illa pignorare, etc.

Charta ann. 1502. ex Schedis Præs. de Mazaugues :

Cum.... pratis, pascuis, devensis, Vetatis, etc.

Bois vetez, dits vulgairement Bedats, vetitæ silvæ seu defensæ, in Consuetudine Aquensi cap. 1. art. 12. 18. 20. Viæ vetatæ, in Charta Richardi Regis Angliæ apud Sammarthanos in Archiepiscopis Turon. uti supra observatum in voce Defensa 3.