« »
 
[]« Vetrenere » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 8, col. 297c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/VETRENERE
VETRENERE. Monachus Sangallensis lib. 1. de Carolo M. cap. 21 :
Cum quidam juvenis cognatus Regis optime in quadam festivitate caneret Alleluia, dixit Imperator ad eundem Episcopum : Bene cantavit modo ille noster Clericus. Qui juxta stultitiam suam joculariter illa verba suscipiens, et illum Imperatoris cognatum esse nesciens, respondit : sic omnes perriparii possunt bubus agricolantibus Vetrenere.
Vox asterisco notata, ut incertæ notionis, et mendi suspecta. Forte more vetuli canere, hoc est cantu languido. Confer Vernare 2.