«
1 cœlum » (par C.
du Cange, 1678), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 387c.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/COELUM1
1. CŒLUM, Concameratio, ex Anglico
Seeling, quod idem sonat. Itali etiam
Cielo di
Camera, laquearium vel lacunar vocant. Gervasius Dorobern. de Combustione et
reparat. Dorobern. Ecclesiæ :
Deinde tigni grossiores cum ligaturis suis ...
succenduntur. Cœlum inferius
egregie depictum, superius vero tabulæ plumbeæ ignem interius ascensum
celaverunt.
Thomas Stub. in Pontificibus Eborac :
Totamque Ecclesiam a
Presbyteris usque ad turrim,... superius opere pictorio, quod Cœlum vocant, auro
multiformiter intermixto mirabili arte construxit.
In prima Glossarii editione ubique
scriptum est
Cælum.
P. Carpentier, 1766.
◊ Gall.
Voute. Cerem.
vet. eccl. Carnot. ad diem Pentecost. :
Interim (dum cantatur
sequentia)
de Cœlo ecclesiæ dimittantur flores arborum in
chorum.