« »
 
EXORBITARE 1, EXORBITARE 2.
[]« 1 exorbitare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 367a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/EXORBITARE1
1. EXORBITARE, Ab eo quod rectum est, recedere. Utuntur Sidon. lib. 5. Epist. 16. lib. 8. Epist. 11. Jul. Firmicus de Errore profan. relig. Tertull. in Exhortat. ad castit. S. Augustinus lib. 9. de Civit. et alii sine numero.
P. Carpentier, 1766.
Vel ab usu recepto et consueto jure deviare, quo sensu sæpissime occurrit apud JC. Faber Jurispr. Papin. tom. 11. Princ. :
Jus vero succedendi ex pupillaria substitutione, speciale est et Exorbitans, ut loquuntur, a regulis juris communis.
Vide Calv. Lex. Jurid. voce Exorbitantia.
[]« 2 exorbitare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 367a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/EXORBITARE2
2. EXORBITARE, De possessione dejicere, possessorem expellere. Epist. prior. Cartus. de Schene in Angl. ex Tabul. Derv. :
Illustris rex Francorum Carolus... animo ferventi, virtute parliamenti sui omnes Anglicos habentes possessiones infra ligianciam suam, de eisdem possessionibus Exorbitavit.
Vide Exoccupare 2.