1. MAGNUS, interdum usurpatur Latinis inferioris ævi pro eo, qui statura proceriori et altiori est, ut nostris, Grand. Hinc Ludovicus Rex Franciæ, qui vulgo Longus dicitur, semper Magnus cognominatur in veteribus Chartis. Chronicon Monasterii de Fontanis cap. 2 :

Lambertus quidam Miles Flandrensis, qui dicebatur Magnus respectu cujusdam socii, qui dicebatur Minor Lambertus.

Sed et Carolo, primo ex Regibus nostris Imperatori, Magni cognomen inditum a staturæ proceritate testatur Egidius Parisiens. MS. lib. 1. Karolini, ubi de Stephano PP. :

Augusti quarta Nonarum luce coire

Concilium fecit, ad quod cum conjuge Regem,

Et cum suscepta de conjuge prole vocavit.

Tunc Missam incipiens, quando consedit ad aram,

Regificos cultus aptavit utrique parenti,

Cum quibus impresso natorum crinibus auro

Inter utrumque duos chrismavit vertice fratres,

Nominis ejusdem, nisi quod de fratribus alter

Dignoscendus erat Karolus cognomine Magni,

Corporis ex habitu, meritis cognominis omen,

Qui bene Magnus erat, quia sicut corpore supra

Illius ætatis primæve debita magnus,

Sic animo majorque fuit virtute futurus.

Jam tunc magnus erat cognomine, deinde futurus

Magnus divitiis, et fama magnus et actis.

Præter quod solenne satis cognomen alius

Gratia, quæ nulli plus affuit, addidit usum

Nominis, et Karolo fecere karismata nomen.

Anonymus de Nominibus Germanorum :

Carolus, seu Karolus, haud dubie est illud Saxonicum Kærle, per æ diphthongum, quam illi semper faciunt a, Italicum. Est autem Kærle, vir proceræ staturæ, et grandis corporis, qualem fuisse Carolum Primum scribunt.

Quidquid sit de hac vocis origine, constat, Carolum, nude, sua ætate appellatum, itaque sic vocatum in Baptimaste. Smaragdus in Partes Donati cap. 21. de quatuor nominum speciebus :

Ergo si placet, sic istæ quatuor propriorum nominum species jam hodie apud nos teneantur, ut dicamus prænomen, Imperator, et sit illi proprium dignitatis, quod nulli alio in suo convenit Regno : dicamus Karolus, et sit illi proprium, quod accepit in Baptismo : dicamus Francus, et sit illi appellativum in genere suo : dicamus prudens, et sit illi agnomen appellativum accidens et extrinsecus.

Id præterea constat ex Scriptoribus Vitæ ejusdem Caroli.

2. MAGNUS, Vir auctoritate gravis. Concilium Pisanum tom. 6. Spicil. Acher. pag. 266 :

Præterea est testimonium Magnorum dicentium quod per totum mensem Augusti, etc.

3. MAGNUS, f. pro Manus. Acta Episcop. Cenoman. cap. 36. apud Mabill. tom. 3. Analect. pag. 345 :

Guido tamen jugiter pium et liberalem circa suos Canonicos amorem exhibebat et honorem. Nullus enim eorum remanserat, quem non ipse vel ecclesiastica dignitate sublimasset, aut cui Magnum, aut chlamydem variam, seu renonem grisium tribuisset, seu aliud liberalitatis emolumentum providisset.

Vide in Manus.