« »
 
[]« Prærogare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 466c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PRAEROGARE
PRÆROGARE, Ante impendere. Papias. Constantiensis :
Prærogans, ante impendens. Prærogare, attribuere. Prærogationem, dationem.
Occurrit leg. 27. C. de locato. (4, 65.) leg. 20. C. de decurion. (10, 31.) etc. Vide Prærogator et Prorogare.
P. Carpentier, 1766.
Charta Caroli VI. ann. 1400. in Reg. 155. Chartoph. reg. ch. 18 :
Prætextu notabilium, fructuosorum ac Prærogatorum obsequiorum, quæ... nobis dilectus et fidelis cambellanus et consiliarius noster Karolus de Pictavia miles, dominus S. Valerii, suique jamdiu noscuntur modis plurimis præbuisse, etc.
Translat. S. Glodes. tom. 6. Jul. pag. 223. col. 2 :
Quamquam ne ad hanc quidem partem mihi aliquam scientiæ Prærogaverim facultatem, etc.