«
2 sublimare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 631b.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/SUBLIMARE2
2. SUBLIMARE, In sublime ferre, extollere, sublimem facere.
Quos magistri equitum ac peditum
pompa Sublimat
, in Cod. Theod. lib. 8. tit. 5. de Cursu leg. 44. Capitul. lib. 7.
cap. 143 :
Sed quia, Deo auxiliante, per merita et intercessionem sanctorum
servorumque Dei, quos Sublimare et honorare curavimus, etc.
Chron. Pisanum apud
Murator. tom. 6. col. 105 :
Urbem Pisanam in tantum honorem non esse Sublimandam,
et ei satis sufficere, si patrum suorum honore contenti fuerint.
Charta ann.
1038. ex Schedis Præs.
de Mazaugues :
Ego Hugo vocitatus in sancta sede
Dignensi officio præsulatus gratia Dei Sublimatus.
Instr. ann. 1523. apud
Ludewig. tom. 5. Reliq. MSS. pag. 322 :
Ut omnimodo regia sua dignitas fidelem
nostrum animum, personam suam regiam atque nomen Sublimandi, etc.