« 2 sublimare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 631b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SUBLIMARE2
2. SUBLIMARE, In sublime ferre, extollere, sublimem facere.
Quos magistri equitum ac peditum pompa Sublimat, in Cod. Theod. lib. 8. tit. 5. de Cursu leg. 44. Capitul. lib. 7. cap. 143 :
Sed quia, Deo auxiliante, per merita et intercessionem sanctorum servorumque Dei, quos Sublimare et honorare curavimus, etc.Chron. Pisanum apud Murator. tom. 6. col. 105 :
Urbem Pisanam in tantum honorem non esse Sublimandam, et ei satis sufficere, si patrum suorum honore contenti fuerint.Charta ann. 1038. ex Schedis Præs. :
Ego Hugo vocitatus in sancta sede Dignensi officio præsulatus gratia Dei Sublimatus.Instr. ann. 1523. apud Ludewig. tom. 5. Reliq. MSS. pag. 322 :
Ut omnimodo regia sua dignitas fidelem nostrum animum, personam suam regiam atque nomen Sublimandi, etc.