« Adirare » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 079a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ADIRARE
ADIRARE, Adiratus, Adisratus, dicitur de re, non tam deperdita, quam quæ
non est ad manum. Galli Esgaré dicunt, Gallobelgæ Adiré. Consuet. Biturig.
tit. 9. art. 28.
Egaré ou Adiré. Consuetudo vetus Normanniæ cap. 87 :
Querelles des choses Adirées.
Esdiré, in Consuetudine municipali de Labourt tit. 20. art. 1. Codex Legum Norman. apud Ludewig. Reliq. MSS. tom. 7. pag. 190 :
Si quis bovem, vel asinum, vel aliquam rem suam Adiraverit, quæ ab aliquo vania fuerit inventa, etc.Maître Vacces au Roman de Rou MS. :
Bracton. lib. 3. tract. 2. cap. 32. § 2 :Puis a dit au Duc en l'oreille,Que il a eu moult merveilleDe la cuillé qu'il a trouvée,Qu'il ont au mangier Adirée.
Poterit enim rem suam petere ut Adiratam, per testimonium proborum hominum, et sic consequi rem suam quamvis furatam.Fleta lib. 1. cap. 38. § 1 :
Poterit rem suam petere civiliter ut Addisratam, quamvis furatam.Et lib. 2. cap. 1. § 5 :
SiVidetur vox orta a Latino adærare, adeo ut res adirata, sit ea quæ amissa et deperdita, et quæ adæratur, seu cujus pretium æstimatur, quod possessori reddendum sit. Vel a voce Italica adirato, iratus : nam qui sunt irati, seu quorum ira provocatur (qui sont fachez contre quelqu'un) ab eorum consortio abstinent, quibus irascuntur, ita ut amplius non compareant, uti prius, cum iis ; quæ vis est vocis adiratus, in re quæ amplius non comparet. Fortasse pro a-dextratus, a-distratus, (vide infra Distrarius pro Dextrarius) Quod non ad dextram, i. e. ad manum habetur.(res)petatur tanquam Adirata.