« »
 
[]« Alegma » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 173c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ALEGMA
ALEGMA, pro Malagma, Gall. Cataplasme, Emplatre, m omisso amanuensis errore, ob præcedentem vocem desinentem in m. Vita MS. S. Wingaloei :
Etiam si nullis holerum Alegmatibus curat adhibitis plagas.
Erit forte qui vocem Alegma deducat a Gallico Allegement, Levamentum, remedium : tum nullus esset error amanuensis. Nihil hic opus est : Alegma enim efformatum arbitror a verbo Græco ἀλεξέω, opitulor, ut habent Gloss. Gr. Lat. unde ἀλέξημα et ἀλεξητήριον ; et sensus est, nulla herbarum opitulatione adhibita plagas curabat. Vide infra Alexiteria.