ANIMÆQUUS, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Animæquus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 254a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ANIMAEQUUS

ANIMÆQUUS. Gloss. Lat. MS. Regium sign. 1013 : Animæquus, longanimis, sive patiens. In Gloss. Isidor. : Patiens animo. Gloss. Lat. Gr. Animæcum, ἰσόψυχον. Leg. Animæquum. Lucifer Calaritanus lib. 1. ad Constantium Imp. pag. 73 :

Animæqui estote, etc.

Plautus in Rudente act. 2. sc. 3. v. 71 :

Ergo Animus Æquus optimum est ærumnæ condimentum.

Animæquior, Eadem notione. Concilium Rom. sub Gregorio II : Animæquiore mente. Versus Salomonis Episc. ad Dadonem :

Illud cum recolens... Animæquior exsto.

Occurrit apud Bedam in Vita S. Cuthberti Episc. n. 22. in Vita S. Popponis Abbat. cap. 2. 3. in Vita S. Hadelini Confess. n. 10. apud Helmodum lib. 1. cap. 71. In veteri Testamento, et alibi non semel.