ARETHICA Lingua, a Gr. ἀρετός, placens, gratus, quia in fabulis narrandis adhibetur. Bulla Innoc. IV. PP. pro Universit. Tolos. ann. 1245. inter Probat. tom. 3. Hist. Occit. col. 454 :

Magistri vero et scholares theologiæ, in facultate quam profitentur, se studeant laudabiliter exercere, nec philosophos se ostendant, sed satagant fieri theodocti, nec loquantur in lingua populi, linguam Ebream cum Arethica confundentes.

Ubi lingua Hebræa, quam linguam sanctam vocant Rabini, Arethicæ tanquam profanæ opponitur. Vide Aretalogus.