ARRENDARE, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Arrendare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 403b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ARRENDARE

ARRENDARE, Arendare, ut Arrentare, Ad Arrendam seu censum dare, in Statutis Ordinis Hospitalar. S. Joan. Hieros. tit. 17. § 1.

Arendare seu locare fructus beneficiorum

, in Concilio Avenion. ann. 1509. apud Marten. tom. 4. Anec. col. 396.

Arrendandum et concedendum ad firmam seu certam annuam pensionem

, in Instrumento anni 1350. tom. 2. novæ Gall. Christ. col. 152. Litteræ Philippi VI. Franc. Regis ann. 1335. apud D. de Lauriere tom. 2. Ordinat. pag. 113 :

Item volumus et ordinamus, quod sigillum parvæ Curiæ custodiatur uno anno in civitate, et alio anno in burgo. Et hoc cum non contigerit emolumentum dicti parvi sigilli Arrendari.

Gloss. lat. germ. MS. apud Haltaus. col. 1455 : Arrendare, pechten.

P. Carpentier, 1766.

◊ Vel ad Arrendam accipere ; quo ultimo sensu occurrit Arrender, in Lit. remiss. ann. 1406. ex Reg. 161. Chartoph. reg. ch. 130 :

Le suppliant avoit Arrendé ou assensé de Pons de Donnesac escuier certaine disme.