ARREPTUS, Arrepticius, Dæmoniacus, Italis, Arretizio ; ϰατεχόμενος ὑπὸ δαίμονος, apud Strabonem. δαιμονιόληπτος, apud Chrysost. Ugutio : Arreptitius, qui arripit, vel arripitur, sicut Dæmoniacus, et Arreptitia dicitur Dæmoniaca. Ebrardus de Betunia in Græcismo :

Sunt Arreptitii vexati dæmone multo.

Est Energumenus, quem dæmon possidet unus.

Gloss. Lat. MS. Regium : Ariolus, Arreptitius, quasi divinus. Isid. in Glossis : Arreptitius, Ariolus, furiosus. Dicitur Furiosus, quia qui futura prædicebant, vel edebant oracula, extra se rapi et furere videbantur. Walafrid. Strabo de Vita S. Galli cap. 18 :

Jussit eos Dux venire in cubiculum, in quo Arreptitia servabatur.

Vide S. Augustinum lib. 2. de Civit. Dei cap. 4. Cassian. Collat. 7. Vitam S. Mariani abbatis Ratispon. cap. 5. Baron. ann. 713. n. 15. etc. Melberi Vocabularius :

Arrepticius, qui a diabolo possidetur, ut sacrilegus qui monacham aut monialem cognoscit.