« »
 
[]« Artiga » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 412b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ARTIGA
ARTIGA, Modus agri, ut videtur, ac fortassis montuosi, a Saxonico, astigan, Ascendere, scandere. Donatio Monasterii S. Genii facta Moisiacensi Cœnobio ann. 1059. inter Instrum. tom. 1. novæ Gall. Christ. pag. 137. col. 1 :
Finis autem hujus honoris ex altera parte de illa Artiga de orbo usque in illa gutta de vulpe.
P. Carpentier, 1766.
Academ. Hisp. in Diction. Artica, vel Artiga, Incultus ager ad culturam redactus, recens proscissus, idem quod Exartus. Charta ann. 1150. ex Cod. reg. 5132. fol. 106. v° :
Et tenent bajuli ipsius honoris Artigas in ipsa Calm. ad fevum pro comite
(Barchinonensi.) Vide infra Artigare et Artiquus. Hinc eadem notione