« Artiga » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 412b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ARTIGA
ARTIGA, Modus agri, ut videtur, ac fortassis montuosi, a Saxonico, astigan, Ascendere,
scandere. Donatio Monasterii S. Genii facta Moisiacensi Cœnobio ann. 1059. inter Instrum.
tom. 1. novæ Gall. Christ. pag. 137. col. 1 :
Finis autem hujus honoris ex altera parte de illa Artiga de orbo usque in illa gutta de vulpe.
P. , 1766.
◊ Academ. Hisp. in Diction.
Artica, vel Artiga, Incultus ager ad culturam redactus, recens proscissus,
idem quod Exartus. Charta ann. 1150. ex Cod. reg. 5132. fol.
106. v° : Et tenent bajuli ipsius honoris Artigas in ipsa Calm. ad fevum pro comite(Barchinonensi.) Vide infra Artigare et Artiquus. Hinc eadem notione