ASCUS, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Ascus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 420b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ASCUS

ASCUS, Navicula, scapha, Anglo-Saxonibus Asc. Vox forte orta ex Græca

ἀσϰός, utris ; σχεδία δερματίνη ἐξ ἀσϰῶν, auctori Peripli ; cujusmodi sunt scaphulæ, quibus in paludibus et stagnis piscatores utuntur, quas etiamnum Nascon et Ascon vocari auctor est Bignonius. Lex Salica tit. 23. § 3 :

Si quis navem vel Ascum de intro clavem furaverit, etc.

§ 4.

Si quis Ascum de intro clavem repositum, et in suspenso pro studio positum furaverit

◊ Wendelinus ab asco, vocem Flandricam schus, sive schuet, id est, scapha parvula, ortam putat, quæ catena jacta circum arborem aliquam in ripa stantem alligatur, ac sera etiam clauditur, magna ejus parte, interim dum illic hæret, demersa, ita ut de arbore dependeat : unde Ascus in suspenso esse dicitur in Lege Salica. Neque forte absurdum videbitur, si dicamus, loca aliquot in Hollandia et provinciis vicinis inde appellata : verbi gratia, Ascoloa, portus ascorum, Ascodilf, fossa ascorum, Ascoburg, burgum ascorum, etc. tametsi aliter videatur Jacobo Eyndio. Vide Ascogefrus et Ascomannus.

L. Henschel, 1840–1850.

◊ Vide etiam Glossar. Wachteri voce Asche et Glossar. Suiogoth. Ihrii, voce Asc. Adel. Uti Latinis Abies et alnus arborem et navem sonant, ita Anglosax. Asc et Scandic. Askr est Navicula et Fraxinus. In lege Salica Gloss. Malberg. l. l. : Chanz-ascho. Vide Graffii Thesaur. Ling. Francic. vol. 1. pag. 492. ubi plurima nomina propria cum hac voce composita, dubium tamen an non notionis potius fraxini ratione habita.]