1. AURICULARIS, Secretorum conscius, Consiliarius, Galli dicimus, Qui a l'oreille du prince. Germ. antiq. Orrun, Or-kirûn. Adel. Ugutio : Auricularis, Amicus, id est, secretus, consiliator. Willelmus Tyrius lib. 19. cap. 18 :

Prima facie visi sunt, qui ei (Regi) familiarius astabant, Auriculares et cubicularii, penes quos consiliorum regiorum erat auctoritas.

Ekkehardus junior de Casibus S. Galli cap. 3 :

In Auricularem et intimum Episcopi manus misisti.

Cap. 16 :

Auricularis patris tui fuit ille hominum vilissimus.

Henr. de Knygthon lib. 5. Hist. :

Rex Ricardus venit Londonias cum ingenti honore, comitantibus eum Auricularibus suis.

Petrus Diac. lib. 4. Chron. Casin. cap. 68 :

Postquam Asecretis efficitur, Logothetam illum... constituit : et cum Imperatoris in Aure versaretur, scripsit altercationem inter se et adversarium Casinensis Cœnobii Abbatem.

Will. Neubrigensis lib. 5. cap. 27 :

Eliensis Episcopus ad Auriculam Principis pro officio positus, nam Cancellarius erat Regius.

Chronicon Gemblacense :

Albertum religiosius cæteris vivere libenti Abbatem accipiebat animo, et eum dignatus suo latere et Auricula, eum contendere sua provocabat gratia.

Vide Arnoldum Lubecensem lib. 3. cap. 8. et Chron. Novalicense apud Murat. tom. 2. part. 2. col. 764.