◊ Quemadmodum autem Græci, ac postmodum Romani, cæteros populos, præter seipsos, Barbaros appellavere, ita eodem donati vocabulo Burgundiæ ac Franciæ incolæ, qui post Galliarum clades et vastationes, a Constantio e vicina Germania et Septentrione acciti, et ab ultimis Barbariæ littoribus avulsi, arva jacentia, ut ait auctor Panegyrici Diocletiano et Maximiano dicti, et destinatas sibi terras coluere.

◊ Quinetiam exinde Burgundiones, postquam in Galliis sedes fixere, regnumque formavere, Barbaros, sese appellasse constat, ex Lege Gundobada, in qua paris conditionis habentur tam Barbari, quam Romani, ut est in tit. 10. § 1. et tit. 15 § 1. Id præterea colligitur, ex eo quod Barbari Romanis in ea Lege semper præponantur. Verbi gratia in Præfat. :

Si quis judicum tam Barbarus, quam Romanus... non ea quæ leges continent, judicavit, etc.

Ubi supra :

Tam Burgundiones, quam Romani, etc.

ut tit. 4. 6. 7. 9. et alibi passim. Contra in tit. 44. § 1. tit. 47. § 1. etc. tam Barbarus quam Romanus. Sed et tit. 55. Barbarorum hospites Romani dicuntur, quod, ut alibi docemus, in partem prædiorum quæ a Romanis possidebantur, adsciti essent Barbari, seu novi incolæ. Præterea observare est ex Fulgentio lib. 1. de Mysterio mediatoris, etc. Trasimundum Regem Vandalorum in Africa, ad quem scribebat, tanquam haud invidioso nomine, Barbarum, appellari :

Sed quam rarum hactenus habeatur Barbari Regis animum numerosis regni curis jugiter occupatum tam ferventi cognoscendæ sapientiæ delectatione flammari, etc.

Mox ejus subditos, Barbaricam gentem appellat, cui Romanos opponit, veteres nempe Africæ incolas.

◊ Apud Francos Barbari, quos eosdem reor cum Burgundionibus, eadem prærogativa gaudebant, qua Franci, et qui Lege Salica vivebant, cum Romani longe inferioris conditionis haberentur. Id colligitur ex Pacto Legis Salicæ tit. 44. ubi :

Si quis ingenuus Francum, aut Barbarum, aut hominem qui Lege Salica vivit, occiderit, 200. solidis culpabilis judicatur. Si vero quis Romanum hominem possessorem occiderit. 100. solidis, (ita Edit. Pith.) si Romanum tributarium, solidis 45. tantum culpabilis judicatur.

Quo loco Editio Tilliana habet :

Si quis ingenuus Francum aut hominem Barbarum occiderit qui Lege Salica vivit, etc.

◊ Hic non satis intellexisse videtur Cangius noster, ut observat Valesius in Valesiana, qui Barbari, qui Romani dicerentur. Quotquot non ex provinciis Romanorum imperio subditis erant oriundi Barbari vocabantur : Romani vero qui ex iisdem erant provinciis. Nihil ergo mirum si Barbari apud Francos eadem prærogativa gauderent, qua Franci, cum et ipsi Barbari essent et seipsos ad instar Burgundionum, Visigothorum, Gothorum, Hunnorum, Vandalorum aliorumve qui varias imperii Romani regiones invaserant, Barbaros nuncuparent. Neque Francos Occidentales dixere Francos Romanos, aut Occidentalem Franciam Romanam Latinamve, nisi desinente Regum nostrorum stirpe altera, hocque confundendo duo nomina primum longe diversa, ut ex dictis satis liquet.

◊ Paris denique conditionis Barbari et Romani censebantur in Regno Gothorum Italico, ut ex Edicto Theoderici colligitur in Præfat. et cap. 32. 34. 44. 145. 154. ubi et Barbari reipublicæ militantes, interdum etiam potentes fuisse dicuntur, ita ut non fuerint ex infima rusticorum conditione, quod velle quidam videntur. Vide Senatorem lib. 5. Epist. 14.

◊ Barbaros porro posterior ætas appellavit, populos omnes, qui Latina seu potius Romana lingua non loquebantur, seu quorum linguam non noverant. Nam, ut observatum a viris doctis, Græci veteres τὸ βάρϐαρον, ἐπὶ φωνῆς tantum, non ἐπί ἔθνους usurparunt. Ovidius lib. 5. Trist. El. 11. :

Barbarus hic ego sum, quia non intelligor ulli,

  Et rident stolidi verba Latina Getæ.

Præsertim vero Franci nostri Romani, seu qui Romano idiomate utebantur, Transrhenanas gentes omnes, penes quas Theutonicum vigebat, ita appellarunt. Non solum penes Transrhenanas gentes omnes, sed et penes Francos nostros, qui Gallias invaserant, vigebat Theutonicum primis temporibus : soli Romani seu antiqui Galliarum incolæ Romano vel Latino utebantur idiomate, corrupto tamen ; atque ex corrupta hac Latinate Theutonico mixta Francicam linguam sensim factam esse norunt omnes. Ammianus lib. 18 :

Sermonis Barbarici (Alemannici) perquam gnarus.

Fortunatus lib. 4. Poem. 26 :

Sanguine nobilium genita, Parisius urbe,

  Romana studio, Barbara prole fuit.

Idem lib. 6. Poem. 4 :

Hinc cui Barbaries, illinc Romania plaudit,

  Diversis linguis laus sonat una viri.

Et lib. 9. Poem. 1 :

Chilperice potens, si interpres Barbarus adsit,

  Adjutor fortis, hoc quoque nomen habens.

Walafridus Strabo lib. 1. de Vita S. Galli in Prologo :

Priori nomine nos appellant circumscriptæ gentes quæ Latinum habent sermonem, sequenti usus nos nuncupat Barbarorum.

Et cap. 6. de B. Gallo. :

Hanc a Domino gratiam meruit, ut non solum Latinæ, sedetiam Barbaricæ locutionis cognitionem non parum haberet,

id est, Alemannicæ linguæ. Idem cap. 25 :

Ad utilitatem Barbarorum prolata interpretando transfunderet ;

id est, Alemannorum. Testamentum Bertichrammi Episcopi Cenom. :

Similiter et famulos meos, qui inibi deservire videntur, tam natione Romana, quam et Barbara.

Sic denique Barbaros Alemannos vocant idem Strabo lib. de Reb. Eccles. cap. 33. et Baldricus Noviom. lib. 1. cap. 79. ut regiones ultra Rhenum respectu Galliæ, Barbaras, Flodoardus lib. 14. Carm. 18 :

Inde fluenta legens Rheni, loca Barbara visit,

Sarmatica sævos adiens regione Suevos.

Barbaris denique inscitiam propriam fuisse innuit loco citato Fulgentius :

Per te, inquam, disciplinæ studia moliuntur jura Barbaricæ gentis invadere, quæ sibi velut vernacula proprietate solet inscitiam vindicare.

Hinc igitur