« Benecupiens » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 624c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BENECUPIENS
BENECUPIENS, unica voce, Qui alicui bene cupit. Vetus Instrumentum ann. 1152. apud Georgium
Pilonum in Hist. Bellunensi pag. 77 :
Tibi Macillo misso Dianæ dilectæ amicæ meæ atque sponsæ, ego Ogolinus de Baldeniga amicus ac Benecupiens tuus, atque donator perpetuus dixi, etc.