« »
 
[]« Benedicere » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 624c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BENEDICERE
BENEDICERE, pro Maledicere. Vide infra Benedictio contraria appellatione.
Vocabul. Prædicant. :
Item, Benedici (gerecht sprechen), sicut : In carnisprivio omnia vana Benedicuntur, tanquam justa sint.