« »
 
[]« 1 blanca » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 674c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BLANCA1
1. BLANCA, Vidua, a vestitus colore sic dicta. Severtius in Guidone II. Archiep. Lugd. :
quippe sic mos est Reginas viduas olim candido superindutas, Blancas passim ac semper ideo appellari, (teste nuper Lotharingiana Henrici tertii vidua ad Molinenses Galliæ) niveum fere velum libere ad faciem gerentes ritu Monialium.
Ubi idem Severtius monet Historicos perperam matri S. Ludovici Blanchæ nomen uti proprium tribuisse, quæ Clementia vere nuncupabatur, cum Blancha vocitata tantum fuerit ob longam ejus viduitatem.
P. Carpentier, 1766.
Sententiam Severtii, quam facile esset pluribus argumentis demonstrare, inter cætera firmant Lit. Caroli VI. reg. Franc. ann. 1398. in Reg. Olim parlam. Paris. fol. 150. ubi reginam matrem suam, quæ Joanna Borbonia cognominabatur, Blancham appellat. Sic et altera Joannis regis uxor Joanna, eodem Blanchæ nomine designatur, in Chron. MS. Bertrandi Guesclini :
Et lors la royne Blanche, une dame gentis.
P. Carpentier, 1766.
Alteram ejusdem appellationis rationem docet nos Will. Godellus in Chron. tom. 10. Collect. Histor. Franc. pag. 262 :
Robertus rex Constantiam, cognomento ob suæ pulchritudinis immensitatem Candidam, puellam accepit uxorem.
Eadem rursum occurrunt ibid. pag. 277. Quæ vernacule in Compend. Hist. Franc. ibid. pag. 279. sic redduntur :
Cestui rois Robert..... prist une autre pucele a moulier, qui ot non Coustance, qui estoit de si tres grant biauté, que ele avoit le sornon de Blanche.