« »
 
[]« 1 blancardus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 674c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BLANCARDUS1
1. BLANCARDUS, Lignum S. Crucis in Ecclesia Turonensi, forte sic olim dictum, quod in cruce tantæ molis includeretur, ut nonnisi in Blanchardo seu Brancardo, Gallis Brancard humeris gestaretur. Marten. tom. 1. col. 188 :
Tunc adstantibus quamplurimis et Clericis et Laicis in Choro S. Mauritii ipse Gaufridus... super lignum Domini, quod vocatur Blancardus, manu propria juravit.
Vide Benna et