« »
 
[]« 1 borra » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 709a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BORRA1
1. BORRA, Cavus dumetis plenus, [] ubi stagnat aqua, Italis Borro. Chronicon Parmense ad ann. 1233. apud Murator. tom. 9. col. 766 :
Et milites et populus et dominæ et aliæ mulieres portabant terram de glarea ad implendum Borram, quæ erat valde magna juxta ecclesiam Fratrum Prædicatorum.
P. Carpentier, 1766.
Stat. Mutin. rubr. 292. pag. 57. r° :
Statutum est quod cisterna sive putea, quæ dicitur Borra de Monte, posita in villa Foliani,..... singulis annis debeat cavari...... Quod nulla persona audeat nec debeat aliquas bestias conducere ad bibendum in dicta Borra, nec ipsas in ea abeverare.
Pro dumeto vel silva cædua usurpari videtur, in Stat. Casimiri ann. 1347. inter Leg. Polon. pag. 46 :
De incidentibus silvas, vel gaja, vel Borras alienas.
Vide supra Boreum.