« »
 
BRANDEUM 1, BRANDEUM 2, BRANDEUM 3.
[]« 1 brandeum » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 735c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BRANDEUM1
1. BRANDEUM, Velum, palla serica, vel lintea, qua Divorum reliquiæ vel corpora involvi a Christianis solebant. Hincmarus in Vita S. Remigii :
Ipsum corpus sanctissimum, sicut in anteriori translatione, ab Episcopis Remorum diœceseos integrum inventum est, et Brandeo rubro involutum.
Idem lib. 1. Hist. Rem. cap. 20. de eodem S. Remigio :
Corpus ejusdem rubeo constat Brandeo involutum.
Cap. 21 :
Integrumque illud cum Brandeo, quo prius repertum fuerat involutum, in argenteo locello transposuit.
Ex ejusmodi brandeis decerpebantur particulæ, quæ eodem quo reliquiæ ipsæ [] honore affectæ, sanctuarii loco habebantur. Idem de secunda Translat. S. Remigii :
Cum de ipso sepulcro in locello argenteo est transpositum, pars de ipso Brandeo cum sudario, quod fuerat super caput ejus, assumpta in scriniolo eburneo, secus altare S. Mariæ in civitate, debito honore veneratur.
In Catalogo Abbatum S. Bertini in Probat. Hist. Guinensis pag. 15 :
Brandeum sacrorum pignorum susceptivum contradit sancto Bertino.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Brandium, Eadem notione, in Indice Onomast. ad calcem tomi 5. SS. Junii.
◊ Sic præterea appellabantur panni particulæ, aut sericæ, quæ venerandis Divorum lipsanis applicatæ, ex ipso contactu, tanquam divorum ipsorum reliquiæ Christianis dispertiebantur : cum olim summis digitis eas attrectari, nedum quidpiam ex iis detrahi, aut abradi nefas putaretur. Gregorius M. lib. 3. Epist. 30. ad Constantiam Augustam :
Cognoscat autem tranquillissima Domina, quia Romanis consuetudo non est, quando sanctorum reliquias dant, ut quidquam tangere præsumant de corpore, sed tantummodo in pixide Brandeum mittitur, atque ad sacratissima corpora ponitur : quod levatum in Ecclesia quæ est dedicanda, debita cum veneratione reconditur, et tantæ per hoc ibidem virtutes fiunt, ac si illuc specialiter eorum corpora deferantur. Unde contigit ut beatæ recordationis Leonis Papæ temporibus, sicut a majoribus traditur, dum quidam Græci de talibus reliquiis dubitarent, prædictus Pontifex hoc ipsum Brandeum allatis forcipibus incidit, et ex ipsa incisione sanguis effluxerit.
Leonis Historiam narrat Sigebertus ann. 441. cui similem de ipso Gregorio refert Joannes Diaconus in ejus Vita, lib. 2. cap. 42. Adde Theotfridum lib. 3. cap. 4. Palliola vocat Diurnus Romanus cap. 5. tit. 12. quod Gregorius Brandea. Atque brandea illa, sive velamina, sudaria, pallæ, et alia hujusmodi sacrosanctis Divorum pignoribus intra aras vel thecas occlusis, per fenestellas, quæ aris aut thecis aderant, admovebantur. De hisce fenestellis agunt Gregorius Turon. lib. 2. de Glor. Confess. cap. 37. Beda lib. 1. Hist. Angl. cap. 3. Evodius lib. 3. de Miraculis S. Stephani cap. 12. etc.
© École des chartes.
[]« 2 brandeum » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 736a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BRANDEUM2
2. BRANDEUM, Species panni serici, aut alterius materiæ vestiariæ. Jo. Diacon. lib. 4. Vitæ S. Gregorii M. PP. cap. 83 :
Ferens in capite matronalem mitram candentis Brandei raritate niblatam.
Hariulfus in Chron. lib. 3. cap. 3 :
Fanones auro parati ad offerendum 14. ex Brandeo 3. ex pallio 15.
Chronicon Waticense apud Marten. Anecd. tom. 3. col. 808. ubi de quibusdam serpentibus hocce in monasterio frequentissimis :
Quia enim hæc reptilia, prout a referentibus qui talia noverunt, contigisse innotuit, apertis oribus dormientium solent insidiari, ut sicubi laxa, sicut fit, solutis sopore membris observaverint, corpora humana ingrediantur, vix satis tutum erat dormire, nisi mundioris alicujus Brandei glomus ora compilata, aut facies velamine obvolvisset.
© École des chartes.
[]« 3 brandeum » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 736a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BRANDEUM3
3. BRANDEUM, seu Brandea accipitur etiam pro zona, fascia, cingulo, forte quia brandea illa quæ Divorum reliquiis admovebantur, in particulas dissecta, zonæ vel tæniæ speciem referebant. Monachus Sangall. lib. 2. cap. 7. ap. Pertz. vol. Script. 2. pag. 761. lin. 3. :
Cumque tenuissimas illas pelliculas, vel tenuiores Brandeas extrahere cœpissent.
Apud Isidorum in Glossis, Prandeum [] genus zonarum fuisse dicitur, ubi quidam Brandeum reponunt. Nil tamen temere mutandum, cum Prandeum habet etiam Petrus Damian. lib. 4. Epistola 14 :
Quid porro de conscissis ac putrescentibus sacrorum altarium Prandeis, etc.
Occurrit præterea apud auctorem Vitæ S. Petri Episcopi Policastrensis apud Ughellum tom. 7. Italiæ sacræ pag. 766. et apud Hugonem Rotomagensem Archiepisc. de Hæretic. lib. 2. cap. 4. Πράνδιος eadem pariter notione dixerunt Græci. Theophanes ann. Justitiani 31. de Avaribus pag. 202 :
Εἶχον γὰρ τὰς ϰόμας ὄπισθεν μαϰρὰν πανὺ δεδεμένας πρανδίοις, ϰαὶ πεπλεγμένας. Πράνδια
eodem significatu habet Constantinus de Adm. Imp. cap. 6. Vide Glossar. med. Græcit. voce Πράνδιον, col. 1221.
© École des chartes.