« Brunicus » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 760c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BRUNICUS
BRUNICUS. Isidorus lib. 12. Orig. cap. 1 :
Mannus vero equus brevior est, quem vulgo Brunitum, vel Brunitium vocant.Rectius in glossis antiquis MSS. Brunicum. In codd. Isidori maxima lectionis varietas, Arevallus Buricum, edit. Antiq. Brunicum, ita etiam in Gloss. cod. reg. 7644. Papias in cod. reg. 7609 :
Burides.Vide infra Buricus. Graff. Thes. Ling. Fr. vol. 3. col. 312. radici Brûn, Fuscus adscribit. Nescio, an huc pertineat quod habet Bonitus Subdiac. in Actis S. Theodori Ducis Mart. n. 5 :
Equum optimum... sibi sternere jussit, quem Græco eloquio Dardanum, quod Latine Brunum dicitur, nuncupabat.Vide Buricus.
P. , 1766.
Vel
Brunitus, Equus tolutarius, Gall. Qui va l'amble. Bestiarius
MS. cap. 44. ex Gloss. Isid. habet, Brunium.