BURICUS, Burricus, Gall. Bourique. Gloss. Lat. Græc. : Mannus, Βουρίχος. Isid. Gloss. : Mannus, Buricus. Glossæ antiquæ MSS. : Mannus, equus brevior, quem vulgo Brunicum vocant. Ex Isidor. Orig. Vide Brunicus et Burdo. Papias MS. : Burides, Animalia, Manni. MS. Bitur. :

Manni, qui et Burides dicti, mansuetudine manum sequantur.

Editus habet Burrides, forte leg. Burici. Porphyrion in libr. Epod. Horatii :

Mannos equos, vulgo Burrichos appellant.

Paulinus Epistola 10. pag. 128 :

Macro et viliore asellis Burico sedentem.

Eadem habet Petrus Venerab. Epist. ad S. Bernardum inter hujus opera tom. 1. col. 222. A. edit. 1690. Hieron. in Eccles. cap. 10 :

Dignitate perflati vias publicas manibus (i. mannis) terant, quos vulgo Buricos appellant.

Et Epist. 26. cap. 3 :

Ubi (videris) ferventes Buricos, mannos, comatulos pueros, pretiosas vestes, etc.

Petrus Damiani lib. 7. Epist. 5 :

Is, cui insidebas, non dicam equus, sed potius burdo, vel Buricus, etc.

Vide Vegetium lib. 4. Art. veterin. cap. 2. et Cujacium lib. 11. Observ. cap. 16. Salmasius ad Vopiscum a πυῤῥίχος deducit, quæ vox Græcis idem est, quod πυῤῥός, rufus : sic enim omnes equos breviores a colore appellasse Latinos ævi inferioris ait, et si alterius coloris essent, idque abusive. Adde Octavium Ferrarium in Originib. linguæ Italicæ voce Borra, et Forcellin. voce Burrichus.