![[]](img/image.png)
«
Bubata » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 764a.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/BUBATA
BUBATA, f. Locus confornicatus, ab Hispano
Bobeda, Fornix, camera. Marten. Tract.
de Rit. pag. 452. ex Miss. Mozar. :
Et vadunt per Bubata ad chorum.
Vide
Buata.