4. BURDONES, Asini, seu, ut alii censent, qui ex equo et asina nati, muli, et quibus genitos mares, hinnulos antiqui vocabant. Glossæ Gr. Lat. : Ἡμίονος, ἐξ ἵππου θηλείας ϰαὶ ὄνου, Mulus, Burdo. Glossæ Biblicæ MSS. : Burdo, brevis equus, asina et emissario conceptus. Ebrardus Betuniensis in Græcismo :

Burdonem producit equus conjunctus asellæ,

  Procreat et mulum junctus asellus equæ.

Vetus Epigramma :

Burdonem sonipes generat commixtus asellæ.

Utitur hac voce Ulpianus JC. de Legat. 3. in L. Item legato, (32, 49. pr.) et lib. 4. Reg. cap. 5. Sextus Platonic. lib. 1. de Medicina animal. lib. 1. cap. 15. etc. Vide Cujac. lib. 11. Obs. cap. 16. Victor Uticensis lib. 2 :

Super Burdonem vinctum quasi quemdam ligni truncum toto itinere portabamus.

Baldricus Dolensis lib. 2. Hist. Hieros. :

Eorum Burdones, quos multimodis onustos victualibus... adducebant, ad propria reduxerunt castra.

Et lib. 4 :

Et acceptis ab eo muneribus, auro et Burdonibus, etc.

Itinerarium Jerosol. Antonini Monachi :

Et in ipsis montibus, leo et pardus, et capreæ et Burdones simul pascunt. Βουρδόνιον,

in Vita S. Nili Junior. pag. 146. 120. Hist. seditionis Victoriatorum apud Alamann. in Notis ad Procopii Hist. Arcanam :

Μίαν εἰς τὴν πόλιν προσέρχονται ὅταν εἰς βουρδώνην ϰαθέζομαι.

Hinc, ni fallor, apud Alexium Rharturum doctr. 14. βουρδουνίζειν, Flagellare instar asini. Vide Avitum Ep. 74. Florent. Wigorniens. pag. 114. Ordericum Vital. lib. 9. pag. 732. et 736, etc.