1. CARRUCA, Caruca, Carrucha, Rheda, Honoratorum vehiculum opertum, in leg. un. Cod. Theod. (14. 12.) et Justin. (11, 19.) de Honorator. vehiculis. Ammianus lib. 14 :

Alii summum decus in Carrucis solito altioribus et ambitioso vestium cultu ponentes.

Paulinus Epist. 10. ad Severum :

Circumflui Senatores prosequebantur Carrucis nutantibus, phaleratis equis, auratis pilentis, et carpentis pluribus, etc.

Ubi per carrucas nutantes expressit, ni fallor, Carrucas hodiernas, quas Cariots branslans vocabant Galli nostri, seu currus suspensos. Acta Numidarum Martyrum :

Cum ejusdem Carrucæ vehiculo Marianus et Jacobus, et cum his ego viam communiter carperemus.

S. Fulgentius Homil. 56 :

Dicuntur Imperatores terreni inter Carrucas diversas, quarum sessione utuntur, habere Carrucam, in qua nullus sedeat, quæ vocatur Angelica. Ista Carruca, non tantum Angelica, sed et Dominica.

Vide S. Hieronym. ad cap. 66. Isaiæ. Accipitur etiam pro Lectica gestatoria et pro quolibet vehiculo ordinario et communi. Acta SS. Bened. sec. 3. part. 1. pag. 681. ex Vita sancti Wigberti Abb. auctore Servato Lupo :

Quidam ægrotus eo usque, ut in Carruca in morem lecticæ instructa perduceretur ad memoratum Cœnobium.

Ejusdem sec. part. 2. pag. 345. in Miraculis S. Dionysii Paris. :

Quidam a nativitate claudus... quadam die Carruca impositus... ad Cœnobium B. Dionysii perlatus est.

Sec. 4. part. 1. pag. 544. in Translatione Filiberti Abb. :

Aliquos Carrucis, corbeculis, sellis gestatoriis atque scalis advehi.

Sec. 5. pag. 100. in Vita S. Hugonis Monachi :

Tunc denique vir quidam adductus est in Carruca, trahentibus se bubus duobus

Vide Forcellin. et Scheffer. de re vehicul. 2, 27.