« Cautumæ » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 244c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CAUTUMAE
CAUTUMÆ, Cautumiæ, Cautumne. Gloss. Isid. :
Cautumne, Citanæ.Infra :
Citenæ, Cautumniæ.Papias MS. Bituric. :
Cautumiæ, Citeanæ; et infra :
Citenæ, Cautumniæ.Grævius ad Isidori Glossas censet legendum cum Vulcanio,
Cisternæ, Lantumiæ, quæ integra sunt in Excerptis, et cum corruptis junguntur ; Cautumæ (mihi Cadtumæ) citanæ, cisternæ, Lantumiæ (mihi Lautumiæ.) Apud Constantiensem, eodem Grævio judice, æque vitiose legitur Cautumiæ, Citanæ. In Excerptis etiam habetur
Citenæ, Cautumniæ. Quid si
Cautumiæ, citeanæ, vel citanæ, citenæve cautumniæessent Consuetudines municipales, quasi dixissent, Cotumiæ, citeanæ, Gall. Coutumes des cités ! Vide Cautum 2. Locus defensus. Chart. ann. 739. ap. Brunetti pag. 497 :
Casa cum vinea, clausura, Citina, terra, cultum, incultum, etc.Sed fortasse legendum Cautumne vel Catumne, scitene ? Glossar. in cod. reg. 7644 :
Cautus, scitus vel doctus, etc.