CILICIUM, Vestis interior, seu subucula ex pilis animalium contexta, (unde nomen) quam Monachi et vitæ sanctioris viri ad domandam carnem, sub cæteris vestibus deferunt, ne dum cernitur, vanam procreet ostentationem : unde Cilicium ab ordinario Monachorum habitu rejicit Cassianus lib. 1. Instit. cap. 1. dicens, sapere superbiam, et nullum corpori conferre emolumentum, impedire item laborantem, neque suo tempore in usu fuisse, nisi apud paucos. Glossæ Basilic : Κιλίϰια, τράγοι ἀπὸ Κιλιϰίας οἱ δασεῖς· πάνυ γὰρ ἐϰεῖσε ὑπάρχουσι οἱ τοιοῦτοι τράγοι, ὅθεν ϰαὶ τὰ ἐϰ τριχῶν συντιθέμενα Κιλίϰια λέγονται. Jo. de Janua : Cilicium, velamentum factum de pilis caprarum, vel taxorum, unde tentoria fiunt, et mortui operiuntur. Paulinus lib. 2. Vitæ S. Martini :

Quin et contexto setis coopertus amictu,

Exæsa assiduo compunxit acumine membra,

Ut tereret tenuem vestis nimis aspera pellem,

Et cutis extentis stimulis attacta paveret.

De ciliciis et cilicinis, consule Salmasium ad Solinum pag. 488. Savaronem ad lib. 4. Sidon. Epist. 24. Lindenbrogium ad lib. 24. Ammiani et Haeftenum. Glossar. med. Græcit. voce Κιλίϰιον, col. 654.