CIMA, Cocumula, in Gloss. Isid. Excerpta Pithœi Cuma, non male pro Cyma. Pro Cocumula Grævius emendat Cumula. Forte melius Comula, ex his libri 17. Orig. cap. 10. verbis :

Cima dicitur quasi coma ; est enim summitas olerum vel arborum, in qua vigens virtus naturalis est.

Pro Coma Glossator scripserit Comula. Ut ut est Cyma non Cima, a Græco ϰῦμα per crasin pro ϰύημα scripserunt Plinius et alii. Ille lib. 9. cap. 8. habet :

Cymas brassica a prima sectione præstat proximo vere. Hic est quidam ipsorum caulium delicatior teneriorque cauliculus.

Hinc Galli Cime, Itali et Hispani Cima montis acumen appellant, ac generatim cujusvis rei altioris summitatem. Charta Theobaldi Comitis Campaniæ pro Abbate Molismensi ann. 1233 :

De iisdem nemoribus capient Monachi quicquid ipsis necesse fuerit,.. tam in grosso quam in gracili... a pede usque ad Cimam.

Potio probatissima contra calvitium in Codice veterum Canonum MS. decimi circiter sæculi, e Bibl. Illust. D. D. Chauvelin Custodis sigillorum regiorum :

Tres nimium Cimas dura de rupe revulsas,

Tot picæ saltus capies, tot sibila milvi,

Tot sonitus laticum, ranæ tot fronte capillos,

Virginis ex factis ternos compone maniplos.

Hæc una vitreo calici congesta terantur

Vase rudi pilo, Bachi comixta liquore,

Solis in exortu turbato porrige calvo,

Mox teneros capiti cernes concrescere crines.