CLINICI, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Clinici » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 373b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CLINICI

CLINICI dicuntur, qui lecto ex ægritudine detinentur, a voce ϰλίνη, Lectum : unde Papias Clinicum Paralyticum interpretatur. Ugutio : Clinicus, qui de lecto non descendit, et præcipue paralyticus. S. Hieronymus Epist. 27. cap. 2 :

Quis Clinicorum non ejus facultatibus sustentatus est ?

Epist. 30. cap. 3 :

Quem nudum, Clinicum non Fabiolæ vestimenta texerunt.

Historia Translat. S. Sebastiani num. 36 :

Mulier quædam Clinica, etc.

Vita MS. S. Magnobodi Episcopi Andegavensis cap. 45 :

Homo quidam Clinicus advenerat, erectus repedavit.

Drogo in Miracul. S. Winnoci Abb. cap. 8 :

Puer Clinicus ex utero matris, contractusque membris, etc.

Wibertus in Vita S. Leonis PP. IX. lib. 2. num 6 :

Venit Beneventum, ubi aliquandiu commoratus cuidam Clinicæ divina præeunte gratia vitale præbuit auxilium.

Vide Sugerium in Ludovico VI. cap. 2. et Salmasium ad Spartianum pag. 57.

Clinicos præterea appellatos a quibusdam, qui in ægritudine baptizabantur : qui nempe aqua salutari non loti, sed perfusi erant, tradit S. Cyprianus Epist. 76. Cum enim propter ægritudinem immergi in sacro lavacro, atque intingi (quod baptizari proprie est) ægri non possent, aqua salutari perfundebantur, sive aspergebantur. A quo more profluxit occidentalis Ecclesiæ mos, qui nunc in usu est, ob teneritudinem infantium recens natorum, cum jam rarissimus esset adultorum baptismus. Vide Superfusus. Grabatarii dicuntur in Concilio Autisiod. cap. 18. Addit. II. Capit. cap. 8. Concil. Parisiense VI. lib. 1. cap. 8 :

Hi qui in ægritudine baptismatis suscipiunt Sacramenta,.... quos vulgaris sermo Grabatarios vocat.

Vide Euseb. lib. 2. Histor. Ecclesiast. cap. 42. S. Hieron. in Epitaph. Fabiolæ, et in Epitaph. Paulinæ, Fridegodum in S. Wilfrido cap. 55. Rudolphum Presbyter. in Vita Rabani Mauri n. 37. Baron. ann. 384. num. 13. et Justellum ad Canones Eccl. pag. 170. 1. edit. etc. Ejusmodi vero in extremis Baptismus, ad sucurrendum dicitur in libro Sacramentorum Ecclesiæ Remensis, ut me monuit vir doctissimus Joann. Mabillonius.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

◊ Mos erat primis Ecclesiæ sæculis Clinicos ad nullum Clericatus gradum admitti. Id liquet ex Epistola Cornelii PP. ad Fabium Antioch. n. 6. ubi de Novatiani ordinatione :

Intercedebat omnis clerus, et multi ex laicis, ex quo non liceret eum, qui quemadmodum et ille in lectulo urgente morbo perfusus fuisset, in clerum aliquem assumi. Verum rogavit Episcopus, ut eum unum ordinare sibi permitteretur.

Sed disciplinæ hujus severitatem, aliquanto post Cornelii ævum, temperavit Neocæsariense Concilium, hominem in lecto perfusum non ab omni Cleri gradu, sed a presbyterio duntaxat excludens :

Si quis ægrotans fuerit illuminatus,

inquiunt Patres can. 12.

non potest in Presbyterum evehi ; fides enim ejus non est ex instituto, sed ex necessitate.

Additur ibid. exceptio :

Nisi forte propter consequens ejus studium et fidem hominumque raritatem.

Hæc fere post D. Petrum Coustant Ep. Rom. Pont. tom. 1. cap. 155.

◊ Negat porro Hieronymus Mercurialis lib. 3. Variar. lect. cap. 22. Clinicorum vocabulum ipsis ægrotantibus esse tributum a veteribus Scriptoribus : Hippocratem quidem 1. de Morbis, decumbentes, ϰλινοπετεῖς vocasse, et Plutarchum ac Athenæum ϰλινούρους : at ubi ϰλινιϰοὺς dicant non legisse. Probat ibidem Clinicos vocatos Medicos, a Chirurgis et Empiricis eo modo, atque etiam magis, antiquitus fuisse sejunctos, quo temporibus nostris Physici nuncupati ab iisdem Chirurgis et Cæretanis vocatis separantur. Medicus Clinicus, Chirurgus ocularius, in vet. Inscript. apud Gruter. 400. 7. Vide Scalig. ad Auson. lib. 2. cap. 4.