« »
 
CLOQUA 1, CLOQUA 2.
[]« 1 cloqua » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 377a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CLOQUA1
1. CLOQUA, Campana. Vide Cloca 2.
[]« 2 cloqua » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 377a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CLOQUA2
2. CLOQUA, Vestis species, quæ aliis superinduitur, Gall. Cloque. Stat. Universit. Andegav. ann. 1410. tom. 9. Ordinat. reg. Franc. pag. 499. art. 8 :
Aliud autem vestimentum erit quædam Cloqua, Gallice une Cloque, honorabilis atque decens, duobus capuciis communita, quorum unum minuto vario pro tempore hiemali forrabitur, et aliud sandalis pro tempore æstivali dupplicabitur seu munietur : qua siquidem Cloqua rector prædictus ad collegium accedendo et ad scolas lectionem doctoralem audiendo, perfruetur : in ceteris autem propriis et privatis ejusdem rectoris negociis, per villam aut alia loca incedendo, honeste et decenter in propriis suis robis, sine cappa et Cloqua prædictis, ambulet et incedat.
Lit. remiss. ann. 1402. in Reg. 157. Chartoph. reg. ch. 190 :
Ledit Pierrart despouilla son mantel ou Cloque qu'il avoit vestu.
Ms. :
Et font faire grans caperons,
Et leurs Cloques jusqu'à talons.
Vide supra Cloca 3.