« »
 
[]« 1 coctus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 386a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/COCTUS1
1. COCTUS, Coquus, Gall. Cuisinier. Liber Consuetud. Fontanell. pag. 258. Spicilegii MS. :
Cocti erant tunc feodati.
Et pag. 403 :
Est autem consuetudinis antiquæ, quando Cocti delinquunt, eos adducere coram Priore, seu coram eo qui tenet ordinem, et nudos verberare a jejunis secundum delicti quantitatem minutis virgis. Hii sunt quasi suffraganei coquinarii, videlicet Panetarius, Custos vini et Refectorarius.
Bernardi Ordo Cluniac. part. 1. cap. 74. n. 42 :
Cocti omni tempore mutant infirmitates suas mane post tres orationes.
Alia notione, si vera esset lectio, sumeretur ibidem cap. 30 :
Lavare[] pannos, lavatos ad funes suspendere, et alia que non lavantur tunc ad funes suspendenda afferre, scilicet Coctos, froccos, cucullas, etc.
Sed puto legendum cum MS. San-German. cottos. Est autem cottus species vestis clericalis, de qua in voce Cot. Vide Baburnus.