COMIATUS, Ital. Comiato, Licentia, venia, ex Latino Commeatus, quod verbum usurpatur non semel pro abeundi licentia : unde Græci recentiores ϰομίατον et ϰομέατον eadem notione induxerunt, apud Hesychium et Leon. in Tact. cap. 7. § 4. Atque inde Galli suum Conjé, vel Congé, mutuati sunt. Capitula Caroli Mag. lib. 5. cap. 16. 18. :

Mulier si sine Comiatu viri sui velum in caput suum miserit.

Cap. 42. 62. :

Si... aliquid de suo officio sine Comiatu facere præsumpserit.

Capitulare Pipini Regis Italiæ cap. 5 :

Ut nullus eos debeat recipere in vassallatico sine Comiato Senioris sui, etc.

Tabul. Casauriense 1. part. cap. 94. Ch. 3. ann. 901 :

Ego Rimizo... vendidi vobis Elperimo... ad vestram proprietatem possidendum omnes ipsas res proprietatis meæ quæ mihi per cartulam obvenerunt a Ramburga filia quondam Gilonis conjuge Otteberti, per Comiatum memorati Oiteberti viri sui, sicut in ipsa cartula mea continetur.

Alibi :

Ego Flora... per consensum et Comiatum Petri viri mei dono et trado pro anima mea, etc.

Ibidem :

Ego Raymundus Comiatum dedi, (uxori) et consentiens sum.

Vide Commeatus.