« »
 
[]« 1 cona » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 474c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CONA1
1. CONA. Joan. de Janua :
Merga, furca cum qua Cona segetis portatur. Merges, garba segetis, scilicet gononus, sive Cona, vel manipulus.
Epist. Hamburgensium ad Henricum IV. Regem Angliæ ann. 1403. apud Rymer. tom. 8. pag. 297. col. 1 :
Habuit in ea (navi) decem et octo Conas allecum ad ipsos veraciter, ut idem Johannes asserit, pertinentes.
Hic Cona cadus est, Gall. Caque, certam complectens alecum quantitatem. Papiæ MS. : Cona, Alta rotunditas. Est Conus Latinorum, Gal. Cone. Vetus Gl. San-German. MS. n. 501 : Cona, poma silvestria. In Epist. Hamburgens. legendum Tona. Vide Tunna.