« 1 cona » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 474c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CONA11. CONA. Joan. de Janua :
Merga, furca cum qua Cona segetis portatur. Merges, garba segetis, scilicet gononus, sive Cona, vel manipulus.Epist. Hamburgensium ad Henricum IV. Regem Angliæ ann. 1403. apud Rymer. tom. 8. pag. 297. col. 1 :
Habuit in eaHic Cona cadus est, Gall. Caque, certam complectens alecum quantitatem. Papiæ MS. :(navi)decem et octo Conas allecum ad ipsos veraciter, ut idem Johannes asserit, pertinentes.
Cona, Alta rotunditas.Est Conus Latinorum, Gal. Cone. Vetus Gl. San-German. MS. n. 501 :
Cona, poma silvestria.In Epist. Hamburgens. legendum Tona. Vide Tunna.

