« »
 
[]« 1 concula » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 483c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CONCULA1
1. CONCULA, Mensura tres cochleares habens. Papias MS. Bituricensis. Glossar. MS. Sangerman. num. 501 : Concula, Genus mensuræ quæ fit totiens coclear triplicatur. Concula, Mensura, dragma una et dimidia adimpleta. Corruperunt Isidorum, ex quo hauserunt ; hic enim lib. 14. cap. 25 :
Mensurarum pars minima Cochlear, quod est dimidia pars dragmæ, appendens siliquas novem. Qui triplicatus Conculam facit. Concula dragma una et dimidia adimpletur.
Vide Concha 3.