« »
 
[]« 1 condescendere » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 486c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CONDESCENDERE1
1. CONDESCENDERE, Consentire, alicujus sententiam sequi, alicui morem gerere, Gall. Condescendre,] Willelm. Brito in Vocab. :
Condescendere, deorsum a re scandere, vel de vigore propositi desistere, mitigari.
Marius Mercator in Sermone Nestorii 12. § 8 :
Sciebat namque etiam Paulus talia facere, ne scissuræ fierent per aliquam justitiam coloratam, cum gratiam prædicabat, legisque inutilitatem confitenter arguebat : sed Hierosolyma veniens docetur ab Apostolis Condescendere debere ibidem habitantibus, ut non fierent scissuræ in Ecclesia, etc.
Auxilii Libellus de Formoso Papa :
Denique id approbo, condescendo tibi, quasi tuis assertionibus favens.
S. Isidorus lib. de Justitia Principum :
Prodesse ergo debet populis principatus, non nocere, nec dominando premere, sed Condescendendo consulere, etc.
Gregorius Mag. Homil. 34. in Evang. :
Qui de falsa justitia superbire solent, cæteros quoque despiciunt, nulla infirmantibus misericordia Condescendunt.
Lupus Ferrar. Epist. 113 :
Ut vestra sublimitas meæ humilitati dignaretur Condescendere.
Adde Ivonem Carn. Ep. 5. et 19. etc.
P. Carpentier, 1766.
Nostris se Condescendre, Subjicere se, vulgo Se soumettre. Lit. remiss. ann. 1390. in Reg. 138. Chartoph. reg. ch. 189 :
Jehan Malingres accusé de larcins et de femmes prises à force devant le vicomte royal du Pont de l'arche, mis dans les prisons dudit lieu, et depuis transporté dans celles de Rouen, se sentant innocent desdits cas, il voulut par devant le bailli de Rouen ou son lieutenant se Condescendre et mettre à l'enqueste du pays.