CONSUL 5, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 5 consul » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 528a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CONSUL5

5. CONSUL, Consiliarius, qui est a consiliis. Inventar. Chart. reg. ann. 1482. fol. 121 :

Rege Parisii in sua domo S. Pauli existente, pluribus prælatis, baronibus et aliis magnatibus Consulibusque suis comitato, et aliis magnis personis, etc.

Extract. ex comitiis Turon. habitis ann. 1483 :

Respondit (D. Borbonius) quod nequaquam nos ad hoc astringere volebant quominus libere auferremus adderemusque, si quid nobis mutandum videretur, eumque numerum Consulum faceremus, quem regi regnoque utilem fore crederemus.

Vide Consularius.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Consul Regius, Idem, ni fallor, qui Consiliarius, apud Robertum Goulet in Compendio Jurium et Consuetud. Universitatis Paris. fol. 9 :

Similiter Universitas expensis suis distribuit cereos benedictos Regi et Regine, si fuerint Parisius, Dominis Presidentibus, Preposito Parisiensi, Locum tenentibus, et quibusdam Regiis Consulibus, etc.