« 1 conus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 550a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CONUS2
1. CONUS, vel Conum, Gall. Coin, Angulus seu cujuscumque rei extremitas
angulosa. Chartularium S. Vandregisili tom. 1. pag. 684 :
Ascendendo in recta linea versus campum de quatuor acris a Cono illius campi usque ad, etc.Charta Hugonis de Chalancone ann. 1313. in Chartul. S. Martini Pontisar. :
A Cono seu bouto domus dicti Rectoris usque ad aliud Conum granchiæ et jardini de suo conquestu.Charta Philippi Regis Francorum ann. 1328. ex eodem Chartulario :
Domus sita in Cono vici de Bello-Burgo.Vita B. Coletæ tom. 1. Martii pag. 588 :
Cujus fasciæ seu mappæ Conos seu terminos duæ mulieres trahebant una hinc, altera illinc.Joannis Iperii Chronicon S. Bertini apud Marten. tom. 3. Anecd. col. 592 :
Sepultus fuit in septemtrionali Cono claustri juxta introitum capituli.Acta SS. Junii tom. 1. pag. 86. de S. Wistano :
Et caput Domini sui quassantes, cum capulo letale vulnus in Cono ejus infixit. i.e. vertice.