« »
 
[]« 8 cornu » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 571a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CORNU8
8. CORNU, Vox in hac notione nota. Carmen de Curia Romana. v.
Femina si qua suo quæsivit Cornua sponso.
Occurrit eadem notione apud Joan. Berberium in Viatoriis utriusque Juris part. 1. Rubrica de adulteris. Vide Etymolog. D. de Caseneuve ad vocem Cornard.
P. Carpentier, 1766.
Hinc cornua ad domum alicujus affigere, injuriæ reputabantur. Statuta Mantuæ lib. 1. rubr. 78. ex Cod. reg. 4620 :
Si vero quis ad injuriam alterius posuerit ad domum alicujus Cornu seu Cornua bestiarum, puniatur et condemnetur in 50. libris parvorum.
Unde Cornart appellatur vir, cujus uxor mœchatur. Lit. remiss. ann. 1400. in Reg. 155. Chartoph. reg. ch. 132 :
Renoul dist audit Boursaut qu'il estoit un grant Cornart, qui vault autant à dire, selon la coustume du païs, comme un grant coux.
Consule Orig. Menag. et vide Cugus. Vide H. Stephan. Thes. Ling. Gr. voce Κέρας, edit. Didot. vol. 4. col. 1456.