1. DECOLLARE. Idem quod Decervicare, caput amputare, securi cædere. Gl. Lat. MS. Regium : Decollat, decapitat, plectit. Gloss. Lat. Græc. : Decollo, ἀποϰεφαλίζω. Decollat, ἀποϰεφαλίζει, ἐϰτραχηλίζει. Gloss. Gr. Lat. : Τραχηλοϰοπῶ, Decollo. Τραχηλοϰοπία, Decollatio. Alibi : Ἀποτέμνω ϰεφαλήν, Decollo. Speculum Saxonicum lib. 2. art. 39. § 1 :

Annonam qui noctis tempore furatus fuerit, suspendetur ; si in die, Decolletur.

Adde lib. 3. art. 1. § 2. Utuntur præterea Suetonius in Caligula cap. 32. Seneca lib. 3. Controvers. Aurelius Victor in Didio Juliano, etc. S. Hieronymus lib. 2. adversus Jovinianum cap. 17. Epist. 61. cap. 15. Vetus Interpres Bibliorum sacrorum non semel. etc. Notandum porro Græculos ævi posterioris vocem ἀποϰεφαλίζειν, non semper pro Decollare, sed interdum pro occidere, aut cædere usurpasse. Origines CP. a Lambecio et Combefisio editæ de Crispo Constantini M. filio, quem constat veneni frigore extinctum, ex Sidonio lib. 5. Epist. 8 :

Ὃν λέγουσιν ἀποϰεφαλισθῆναι ὑπὸ τοῦ πατρός.

Et de Arcadio sanctæ Irenes Diacono :

Σϰυτάλαις ἀποϰεφαλίσθη, Fustuario occisus est.

Hodie Decollatio, ut et olim apud Græcos, nobilior et nobilium pœna censetur. Xenophon. lib. 2. Anab. :

Ἁποτμηθέντες τὰς ϰεφαλὰς, ὅπερ ϰάλλιστον θανάτων ἐδόϰει εἶναι.

Vide Petrum Fabrum lib. 1. Semest. cap. 4.