DUSII. Isidorus in Gloss. : Dusius, Dæmon. Idem lib. 8. Orig. cap. ult. : Pilosi, qui Græce Panitæ, Latine incubi appellantur, sive Inivi, ab ineundo passim cum animalibus : unde et Incubi dicuntur ab incumbendo, hoc est, stuprando. Sæpe etiam improbi existunt mulieribus, et earum peragunt concubitum, quos dæmones Galli Dusios nuncupant, quia assidue hanc peragunt immunditiam. Hausit a S. Augustino lib. 15. de Civitate Dei cap. 23. cujus hæc sunt :

Quosdam dæmones, quos Dusios Galli nuncupant, hanc assidue immunditiam et tentare et efficere plures talesque asseverant.

Hincmarum de Divortio Lotharii pag. 654 :

Quædam etiam fæminæ a Dusis in specie virorum, quorum amore ardebant, concubitum pertulisse inventæ sunt.

Papias : Dusios nominant quos romani Faunos ficarios vocant. Hi sunt, inquit Thomas Cantipratensis lib. 2. cap. 57. n. 17 :

Quibus Prussiæ gentiles silvas æstimant consecratas, et eas incidere non audentes, nunquam ingrediuntur easdem, nisi cum diis suis voluerint immolare, etc.

Armoricanis Britonibus Teüs est Dæmon, Gall. dictus, Lutin, Lat. Lemures, vel quodcumque spectrum seu phantasma subito apparens et evanescens : et cum articulo, An-deüs, Gall. le Lutin. Hoc nomen proprie significat Evanescere, perire. Ita Ludovicus le Pelletier in suo Dictionario Etymol. Britan. nondum edito. Vide Grimm. Mythol. Germ. pag. 272.