2. ELEEMOSYNA, nude dicuntur Ecclesiarum possessiones :

Tenementa quæ conceduntur per donationem Ecclesiis Cathedralibus, Conventualibus, Parochialibus, viris religiosis, ut pro donatoris et suorum tam vivorum quam mortuorum animabus apud Deum orationibus et divinis officiis intercedant.

Ita Bracton. Paschasius Ratpertus in Vita Walæ Abb. Corbeiensis lib. 2. cap. 2. ubi Wala ad Ludovicum Pium :

Quid est quod das, quando honores Ecclesiarum, immo, ut sentio, onera quæ largiris ? quod si res Domino jure Eleemosynarum legitime consecratæ sunt, Ecclesiarum ejus sunt ; quia suis pauperibus, et specialiter sibi servientibus legaliter datæ sunt.

Charta Zuentebaldi Regis Lotharing. ann. 896. apud Doubletum pag. 809 :

Et nullus unquam dominator adveniat qui hoc infringere audeat ; quod si aliquis proterviter hanc Eleemosynam infringere incipiat, pruntius in iram Dei... incurrat.

Consuetudo Normanniæ art. 103. quatuor species tenuræ statuit, per homagium, per divisionem, per eleemosynam, et per vadium : et art. 139. ait, possessionem per eleemosynam esse quidquid Ecclesiis aut viris religiosis confertur. In Regiam Majestatem lib. 2. cap. 23. § 2. et apud Glanvillam lib. 7. cap. 1.

Episcoporum et Abbatum Baroniæ dicuntur esse de Eleemosyna Domini Regis et antecessorum ejus.

Decreta Regni Anglicani apud Clarendum ann. 1164 :

Si calumnia emerserit inter Clericum et Laicum, vel e converso de ullo tenemento, quod Clericus velit ad Eleemosynam attrahere, Laicus vero ad Laicum feudum, etc.

Index MS. Beneficiorum Eccl. et Diœc. Constantiens. fol. 22. verso :

Et totum manerium supra et infra dictas domus est in Eleemosyna : alia est in feodo laicali.

Et fol. 59 :

Eleemosyna Presbyteratus continet dimidiam acram terre, et est manerium Presbyteratus situm in eadem Eleemosyna.

Leges Simonis Comitis Montisfortis :

Cuilibet militi sive rustico licitum erit legare in Eleemosyna de hæreditate propria usque ad quintam partem ad consuetudinem et usum Franciæ circa Parisius, salvis tamen Baroniis, et forciis, etc.

Chronicon Mauriniacense lib. 2 :

Apud Longum Pontem, quod regulare Cœnobium antecessorum Milonis Eleemosyna erat.

Epistola 104. ex Sugerianis, de quadam decima :

Conquerimur super Hugonem Brostin, qui antiquam Eleemosynam Regum Franciæ, quæ est apud Calceium.... quietam et liberam inquietat et aufert.

Monastic. Anglic. tom. 2. pag. 827 :

Prohibemus etiam, quod nullus Vicecomes vel Minister, seu alia persona magna vel parva, infra Eleemosynas suas hominem capere, verberare, ligare audeat.

Charta ann. 1190. apud Radulfum de Diceto :

Nulla fiet recognitio, si Charta, vel alio modo Eleemosynatam esse possessionem probare poterit ; sed ad Ecclesiasticos judices remittentur.

Charta ann. 1220. ex Archivo Abb. Belli-loci :

Dedit etiam Juhellus de Meduana omnem talliam, et meditalliam quam percipiebat in terra Canonicorum Belli-loci, cum omni jure et dominio, quod habebat in omnibus terris et feodis Eleemosynatis et omnibus hominibus suis in Elemosyna dictorum Canonicorum commanentibus.

Charta ann. 1261. ex Tabul. Abb. S. Sulpitii :

Bertranus de S. Egidio Miles, Dominus de Monstabeton, de consensu Tilonis filii sui concessit Conventui S. Sulpitii quod homines Monialium habeant usum in saltibus Elemosynatis eisdem monialibus a Domino Comite Britanniæ.

Adde Statuta Alexandri III. Regis Scotiæ cap. 20. Statuta 2. Roberti I. Regis Scot. cap. 1. § 7. Monast. Anglic. tom. 2. pag. 827. etc.