« »
 
[]« Elmetus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 248c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ELMETUS
ELMETUS, Ital. Elmetto, Gall. Heaume, Cassis, galea. Processus anni 1430. in Histor. Dalphin. pag. 64. col. 1 :
Præfato Marescallo, qui semper spem de victoria habuit, genibus flexis manibusque junctis ad cœlum erectis, et Elmeto suo a capite deposito, etc.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Elmettus, Eadem notione, apud Rymer. tom. 12. pag. 641. Jovius in Vita Sforziæ :
Hic est ille Albericus (Balbianus,) qui equitem cataphractum, ea specie, quam videmus, formavit et instituit : adinvento hoc conclusæ duplicisque galeæ genere, quo nunc maxime utimur, et Gothico nomine Elmettum vocitamus.
Vide Elmus.